Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Καμία ελπίδα χωρίς σχέδιο

Οταν πιέζεις το μπαλόνι από τη μια πλευρά ξεχειλώνει από την άλλη. Αυτό αποτελεί μια συνηθισμένη πρακτική τα χρόνια της κρίσης, όμως, με τα τελευταία μέτρα και όσα αναμένεται να ακολουθήσουν σε εφαρμογή της νέας συμφωνίας με τους δανειστές και μέσα από τη μεγάλη πίεση που ασκείται στο ήδη παραμορφωμένο μπαλόνι, δεν είναι καθόλου απίθανο να «σκάσει» στα χέρια μας.



Όταν οι επιχειρήσεις επιβαρύνονται συνεχώς με νέους φόρους, ενώ αυξάνεται το μη μισθολογικό κόστος, στην καλύτερη περίπτωση το αποτέλεσμα θα είναι η μείωση των μισθών των εργαζομένων. Το χειρότερο είναι η απόλυση και το αμέσως μετά λιγότερο μεν, αλλά, πολύ κακό, είναι να δουλεύεις και να μην πληρώνεσαι, όπως συμβαίνει με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.

Πώς όμως θα πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, τον αυξημένο ΦΠΑ και λοιπές υποχρεώσεις, ένας μισθωτός που δεν πληρώνεται ή ακόμη και ένας εργαζόμενος που το εισόδημά του μειώθηκε σημαντικά, ενώ την ίδια ώρα οι υποχρεώσεις του αυξήθηκαν;

Κι ας μη μιλήσουμε για τον άνεργο που τραβάει το δικό του Γολγοθά και για το ποιες μπορεί να είναι οι ελπίδες του, μέσα στις συνθήκες αυτές, να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή εργασία.

Οι οικονομικοί αναλυτές λένε ότι η οικονομία είναι θέμα ψυχολογίας. Ποια ψυχολογία όμως μπορεί να υπάρχει σε τέτοιες συνθήκες;

Ποιος επιχειρηματίας μπορεί να σκεφθεί σοβαρά να επενδύσει, όταν οι τράπεζες επί της ουσίας δεν λειτουργούν, οι δημόσιες υπηρεσίες αδυνατούν να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις και οι κανόνες είναι άγνωστοι ακόμη και για την επόμενη ημέρα;

Και δεν μιλάμε για ξένους επενδυτές που αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός. Εξάλλου πώς μπορείς να περιμένεις να επενδύσουν οι ξένοι, όταν δεν επενδύουν οι γηγενείς επιχειρηματίες;

Μιλάμε όμως για τους μικρομεσαίους επαγγελματίες που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία και δεν είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν ούτε ένα ευρώ.

Ποιος μπορεί, από την άλλη πλευρά, να συμπεριφερθεί ως συνήθης καταναλωτής, όταν ακόμη και εργαζόμενος να είναι, δεν γνωρίζει αν τον επόμενο μήνα θα έχει δουλειά και εισόδημα;

Ποιος συνταξιούχος θα καταναλώσει όταν θα πρέπει να καλύψει ανάγκες των παιδιών του που είναι άνεργα και όταν καθημερινά βομβαρδίζεται από σενάρια για νέες δραματικές μειώσεις; Τα σενάρια που διαρρέουν από τους αρμόδιους κυβερνητικούς παράγοντες για τις μειώσεις των συντάξεων διαδέχονται το ένα το άλλο. Κάθε ημέρα και μια μεγάλη ή μικρότερη ομάδα βρίσκεται στο στόχαστρο. Σταθερή «αξία» σε όλα τα σενάρια όσοι κατάφεραν να έχουν μια σύνταξη πάνω από 1.000 ευρώ. Ανεξάρτητα εάν έχουν δουλέψει 40 χρόνια για να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή σύνταξη.

Έτσι λοιπόν ψυχολογία δεν υπάρχει και επομένως δεν μπορεί να λειτουργήσει και η οικονομία. Δεν περιμένει κανένας να γίνουν θαύματα. Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχουμε συνειδητοποιήσει ως πολίτες αυτής της χώρας, ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Εκείνο που απογοητεύει και ανησυχεί περισσότερο δεν είναι τόσο η εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε, όσο ο φόβος και η μεγάλη ανασφάλεια για το αύριο. Είναι το γεγονός ότι λείπει η ελπίδα

Σωστά επιλέξαμε τη συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους, αντί της ρήξης που θα ήταν καταστροφική. Κανένας αγώνας και καμιά θυσία δεν πάει χαμένη, όταν όμως ο στόχος για ένα καλύτερο αύριο είναι σαφής και ορατός. Όταν γνωρίζουμε πού οδηγεί ο δρόμος που επιλέξαμε.

Δυστυχώς το τοπίο είναι εντελώς «θολό» όταν απουσιάζει το σχέδιο. Ένα εθνικό σχέδιο που δεν έχει ως μοναδικό θέμα την εφαρμογή ενός πολύ δύσκολου μνημονίου (αν και αυτό θέλει σχέδιο).

Αυτό που θα ήθελε να δει ο κάθε πολίτης, ως ελάχιστο δείγμα, είναι αυτό που υποσχέθηκε η κυβέρνηση προεκλογικά για ένα παράλληλο πρόγραμμα.

Ένα πρόγραμμα με το οποίο προωθούνται αλλαγές σε κρίσιμους τομείς με στόχο την επανεκκίνηση της οικονομίας και την έξοδο σταδιακά από την κρίση και τις συνέπειές της. Δυστυχώς αυτό το πρόγραμμα δεν υπάρχει και όσο δεν υπάρχει κυνηγάμε την ουρά μας, χωρίς να γίνεται ένα βήμα μπροστά.

Σε όλες τις χώρες που αντιμετώπισαν ανάλογα προβλήματα βρέθηκαν λύσεις και σήμερα βρίσκονται σε μια πολύ καλύτερη κατάσταση. Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει αντίστοιχη πορεία; Απλά, γιατί στην Ελλάδα δεν υπήρξε και δεν υπάρχει συνεννόηση και εθνικό σχέδιο. Δεν υπάρχει αυτό που η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ιρλανδία, η Κύπρος και άλλες χώρες πέτυχαν μέσα από ένα δικό τους συμφωνημένο σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης. Πόσα άραγε χρόνια θα χρειαστούμε στη χώρα μας και πόσα μνημόνια θα πρέπει να υποστούμε για να το καταλάβουμε;


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
website counter
friend finderplentyoffish.com