Απολύτως αναγκαία η εθνική συνεννόηση

Θερινό σκηνικό στην πολιτική και την οικονομία στήνεται τις τελευταίες ημέρες. Οπως εκείνες τις «σκοτεινές» ημέρες, μετά το δημοψήφισμα και μέχρι την υπογραφή της συμφωνίας με τους δανειστές. Μόνο που τότε το φάντασμα της χρεοκοπίας κρεμόταν πάνω από τη χώρα, ενώ τώρα, προς ώρας τουλάχιστον, δεν υπάρχει στην ατζέντα το Grexit.



Δυστυχώς, όμως, ο κίνδυνος εκτροχιασμού της οικονομίας δεν έχει περάσει ποτέ, ενώ μια ενδεχόμενη πολιτική κρίση θα φέρει ξανά στο προσκήνιο τους φόβους όλων των Ελλήνων για μια ανεπίστρεπτη ζημία. Ακόμη πιο δύσκολη κάνει την κατάσταση κι ένας παράγοντας που δεν είχε τόσο μεγάλο βάρος πριν από μερικούς μήνες. Η έκρηξη του Προσφυγικού και οι φόβοι για κλειστά σύνορα στην Ευρώπη, επιδεινώνουν μια, έτσι κι αλλιώς, προβληματική οικονομική κατάσταση, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλες τις χώρες που πλήττονται από την κρίση.

Οι τελευταίες εξελίξεις στη Βουλή, ωστόσο, θέτουν σε νέα βάση τα πολιτικά και οικονομικά δεδομένα, αφού πλέον η κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και αντιμέτωπη με πολλούς δυσαρεστημένους βουλευτές, αλλά κυρίως χιλιάδες απογοητευμένους ψηφοφόρους.

Ασφαλώς η εκλογική νίκη της 20ής Σεπτεμβρίου έδωσε άλλον «αέρα» στην κυβέρνηση της Αριστεράς, με τον πρωθυπουργό να έχει μπροστά του μια τετραετία αλλά με πολύ δύσκολους σταθμούς. Ολοι, διαφωνούντες και μη, γνώριζαν ότι το τρίτο Μνημόνιο θα ήταν σκληρό. Ακόμη και όσοι πίστεψαν ότι μπορεί να υπάρξει διαφορετική διαχείριση, παράλληλα προγράμματα και ισοδύναμα μέτρα, θα έπρεπε να ρίξουν μια ματιά στα ταμεία.

Αν υπάρχουν λεφτά, τότε μπορεί να υπάρχει και μια «παράλληλη» διαπραγμάτευση. Δυστυχώς, στην περίπτωση της Ελλάδας τα ταμεία βασίζονται αποκλειστικά στα δάνεια, ειδικά το τραπεζικό σύστημα μετά τα capital controls.

Οπως έλεγε ο Γ. Σαίξπηρ «όταν το χρήμα προηγείται, όλες οι πόρτες ανοίγουν». Ομως, οι δανειστές έχοντας... καεί από την τριετή και πλέον διαπραγμάτευση με τους Ελληνες, κράτησαν τα χρήματα και ζήτησαν συγκεκριμένες δεσμεύσεις και μέτρα προκειμένου να τα δώσουν.

Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά με τα προηγούμενα χρόνια και αυτή ουσιαστικά οδηγεί στην πολιτική κρίση.

Η Ελλάδα μπαίνει ξανά σε μια πολύ επώδυνη πορεία με άδηλο αποτέλεσμα. Αν υπάρξουν ισχυρότερες πολιτικές δονήσεις είναι σίγουρο ότι θα πληγεί η οικονομία και θα μπούμε σε νέο κύκλο βαθιάς ύφεσης και αβεβαιότητας. Για τον λόγο αυτό, απαιτούνται υπερκομματικές συνεννοήσεις και «καταλαγή» των πολιτικών παθών. Ορθή λοιπόν η απόφαση του πρωθυπουργού να ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να συμβάλει σε μια στοιχειώδη συνεννόηση σε κρίσιμα πολιτικά και οικονομικά θέματα. Αν και αργά, αν και με μεγάλα «τείχη» να υψώνονται μεταξύ των κομμάτων, πάνω απ’ όλα θα πρέπει να μπει η εθνική προσπάθεια για στήριξη της οικονομίας. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια και άλλες ευκαιρίες.