Ποιος θα χάσει τελικά τον πόλεμο με την τρομοκρατία;

Οι τρομοκράτες που έδρασαν τις τελευταίες ημέρες στο Παρίσι δεν ενδιαφέρονταν να κερδίσουν τον πόλεμο. Τους αρκούσε η βεβαιότητα ότι διά των πράξεών τους είχαν ανοίξει τις πόρτες του αιώνιου παραδείσου στη μετά θάνατον ζωή τους.



Η απαξία προς την ανθρώπινη ζωή είναι αυτή που δυσκολεύει το έργο των υπηρεσιών ασφαλείας. Οι υποψήφιοι αυτόχειρες δεν λαμβάνουν μέτρα που θα τους επιτρέψουν να διαφύγουν. Εάν δράσουν κατά μόνας είναι περίπου απίθανός ο εκ των προτέρων εντοπισμός τους. Μοναδική πιθανότητα να ανευρεθούν είναι στην περίπτωση που θελήσουν να προβούν σε πολλαπλές επιθέσεις μαζί με άλλους συνεργούς-αυτόχειρες. Και πάλι όμως, θα πρέπει οι αρχές να παρακολουθούν τις επικοινωνίες ενός μεγάλου αριθμού ατόμων που τα τελευταία χρόνια έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί εμπνεόμενοι από ακραίες φωνές του Ισλάμ.

Η πρώτη απάντηση της Γαλλίας/Δύσεως στις επιθέσεις ήσαν οι βομβαρδισμοί κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία. Επρόκειτο για μία αταβιστική αντίδραση που βασιζόταν στη λογική ότι καταρχήν ακολουθούμε έναν δρόμο που γνωρίζουμε καλά. Οι βομβαρδισμοί από μόνοι τους δεν αποτελούν λύση. Μην ξεχνάμε ότι το Ισλαμικό Κράτος προέκυψε από κάποιους άλλους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ κατά του Σαντάμ Χουσεΐν πριν από μερικά χρόνια. Πιο αποτελεσματικό θα είναι να διακοπεί η χρηματοδότηση προς τους ακραίους Ισλαμιστές. Θα θελήσει η Δύση να συγκρουσθεί επ’ αυτού του θέματος με στενούς συμμάχους της, όπως η Σαουδική Αραβία, τα σουνιτικά κράτη του Κόλπου και η Τουρκία; Απομένει να φανεί. Στα θετικά πάντως καταγράφεται μία σύγκλιση απόψεων μεταξύ Δυτικών και Ρώσων που υπό όρους μπορεί να οδηγήσει σε τερματισμό των συγκρούσεων στη Συρία.

Το άλλο μέτωπο στο οποίο θα διεξαχθεί αυτός ο πόλεμος θα είναι το εσωτερικό και θα αφορά στην ασφάλεια. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο ομιχλώδη, όπως ομιχλώδης είναι και ο κόσμος των μυστικών υπηρεσιών. Βασικές ρήτρες προστασίας δικαιωμάτων των πολιτών θα χρειαστεί να υποχωρήσουν μπροστά στην ανάγκη να εντοπισθούν εγκαίρως οι υποψήφιοι τρομοκράτες. Το πρόβλημα θα είναι ακόμη μεγαλύτερο εάν οι επιλογές στο ισοζύγιο ασφάλεια-δικαιώματα καθορισθούν από τον λαϊκισμό ως αντίβαρο στο διαρκώς αυξανόμενο ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού και της αμφισβητήσεως των καθεστηκυίων ιδεολογημάτων περί πολυπολιτισμικής κοινωνίας.

Οι σημερινές ηγεσίες κινδυνεύουν να ακολουθήσουν αυτή την οδό μη αντιλαμβανόμενες το πραγματικό διακύβευμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμά του προβλήματος είναι ο δήμος του Μόλενμπέεκ που θεωρείται η κοιτίδα του ισλαμικού φοντεμαντελισμού στο Βέλγιο. Στις δημοτικές εκλογές του 1994 κατεγράφη στον θεωρούμενο αριστερό δήμο για πρώτη φορά ισχυρό ποσοστό του περιθωριακού ξενοφοβικού κόμματος «Εθνικό Μέτωπο». Έκτοτε η περιοχή κατοικήθηκε σχεδόν αποκλειστικώς από μουσουλμάνους μετανάστες. Οι γυναίκες κυκλοφορούν καλυμμένες με μαντίλες και στα σχολεία αγόρια και κορίτσια γυμνάζονται χωριστά. Οι παλαιοί κάτοικοι έχουν φύγει. Αυτή είναι η πραγματικότητα που υπάρχει σε πολλές περιοχές της Ευρώπης: στο Rinkeby στη Σουηδία, στο Neukoln στο Βερολίνο, στον Άγιο Παντελήμονα στην Αθήνα.

Αυτός είναι και ο μεγάλος κίνδυνος από τον πόλεμο που αρχίζει κατά του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Ο πόλεμος δείχνει ότι θα επικεντρωθεί αφ’ ενός στη Συρία και αφ΄ ετέρου στην ασφαλεία και παρακολούθηση υπόπτων στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, όμως, ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής δεν κινδυνεύει μόνον από τους τρομοκράτες. Κινδυνεύει περισσότερο από ανθρώπους που δεν δέχονται να ενσωματωθούν στις δυτικές κοινωνίες και επιμένουν να μεταφέρουν την ισλαμική μισαλλοδοξία και τον κόσμο τους στην Ευρώπη. Εάν δεν αντιμετωπισθούν αυτοί, τον πόλεμο θα τον χάσει η Ευρώπη. Κερδισμένα θα βγουν τα ακροδεξιά και ξενοφοβικά κόμματα που εκφράζουν ενός άλλου είδους μισαλλοδοξία, αντίστροφη εκείνων που τινάχθηκαν στον αέρα στο Παρίσι πριν από μερικές ημέρες.