Ψυχόδραμα ή θέατρο του παραλόγου;

Στο ίδιο έργο θεατές, πολίτες, επιχειρήσεις, Έλληνες και ξένοι επενδυτές.



Εδώ και πέντε χρόνια, κάθε φορά που πρέπει να κλείσει μια διαπραγμάτευση, η χώρα ζει ένα ψυχόδραμα. Οι δανειστές πιέζουν, οι κυβερνήσεις αντιστέκονται, η καθυστέρηση κάνει κακό στην οικονομία και οι πολίτες χάνουν και την τελευταία ελπίδα ώστε να δουν φως στο τούνελ.

Ολοι ήλπιζαν ότι μετά την καταστροφική «περίοδο Βαρουφάκη» το πολιτικό σύστημα, ανεξαρτήτως κομμάτων, θα είχε αντιληφθεί ότι η χώρα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις, ανατροπές, σκληρές αποφάσεις και μια εθνική πολιτική που θα οδηγούσε στην έξοδο από την κρίση. Άλλωστε, η ψήφιση του τρίτου Μνημονίου από την συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής, έδινε την εντύπωση ότι η αλλαγή νοοτροπίας, η συνεννόηση με τους δανειστές και η ομαλή πορεία της οικονομίας προς τη δημοσιονομική εξυγίανση ήταν μονόδρομος. Το σκηνικό ρήξης με τους δανειστές που καταγράφεται τις τελευταίες ημέρες επιβεβαιώνει το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις δεν μαθαίνουν από τα παθήματά τους.

Διότι αν μια ακόμη διαπραγμάτευση κινείται στην κόψη του ξυραφιού, καθυστερούν οι εκταμιεύσεις των δόσεων και χάνεται η τελευταία προσπάθεια για αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, τότε η οικονομία έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα. Αντί δηλαδή η κυβέρνηση να κλείσει τη συμφωνία με τους εταίρους το συντομότερο, αναλώθηκε σχεδόν δύο μήνες σε διαπραγματεύσεις για τα προαπαιτούμενα. Αντί να βρει από τον Σεπτέμβριο μια λύση για τα «κόκκινα» δάνεια, έφτασε στο μη περαιτέρω το θέμα αναζητώντας πολιτική λύση.

Κι αν γι' αυτά τα θέματα υπήρξε τόσο μεγάλη καθυστέρηση που απειλεί να τινάξει στον αέρα τις διαπραγματεύσεις, αναλογίζεται κανείς τι έχει να συμβεί με το Ασφαλιστικό.

Την ίδια ώρα, ωστόσο, που στις Βρυξέλλες παίζεται το ίδιο ψυχόδραμα ή ένα θέατρο του παραλόγου, η οικονομία «φωνάζει» ότι δεν μπορεί να περιμένει. Νέα καθυστέρηση, τριβές με τους Θεσμούς, εκβιασμοί και οπισθοδρομήσεις το μόνο που θα κάνουν είναι να προκαλέσουν τεράστια ζημιά στο τραπεζικό σύστημα και να καθυστερήσουν την «ανάσταση» των επενδύσεων. Πόσο, όμως, μπορεί να αντέξει η οικονομία τη συνέχιση ενός τέλματος που έχει ξεκινήσει από το 2010;