Βραχνάς το εξωτερικό χρέος

Η δραματική αύξηση του εξωτερικού χρέους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα υπογραμμίζει τη μείωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή για το βιοτικό επίπεδο του λαού μεσομακροπρόθεσμα, τονίζουν οικονομολόγοι.


Το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας ανερχόταν σε 162 δισ. ευρώ ή 93,9% του ΑΕΠ στα τέλη του 2003. Ομως, αυξήθηκε δραματικά στα χρόνια που μεσολάβησαν με αποτέλεσμα να ανέλθει στο 120,2% του ΑΕΠ το 2006 και να εκσφενδονιστεί στο 169,1% του ΑΕΠ ή 406 δισ. ευρώ στα τέλη του γ' τριμήνου του 2009, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος.

Κοινώς, το εξωτερικό χρέος της χώρας αυξήθηκε κατά 244 δισ. ευρώ μέσα σε 6 χρόνια.

«Η μεγάλη αύξηση του εξωτερικού χρέους αποτυπώνει τη μεγάλη απώλεια ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας», τονίζει ο Γκίκας Χαρδούβελης, επικεφαλής οικονομολόγος της Eurobank, διευκρινίζοντας ότι στην ουσία αποτελεί το άθροισμα των ελλειμμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της χώρας.

Ο ίδιος υπογραμμίζει ότι «τα τελευταία χρόνια πουλήσαμε μια πόλη του μεγέθους της Θεσσαλονίκης για να διατηρήσουμε το βιοτικό μας επίπεδο με δανεικά».

Η μεγάλη αύξηση του εξωτερικού χρέους δείχνει ότι για πολλά χρόνια καταναλώναμε περισσότερα απ' όσα παρήγαμε, καλύπτοντας τη διαφορά είτε με δανεικά από το εξωτερικό, είτε με πώληση εγχώριων περιουσιακών στοιχείων.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η χώρα έχει κληροδοτήσει στις μελλοντικές γενιές μεγάλες υποχρεώσεις, υπονομεύοντας το βιοτικό τους επίπεδο.

Παρ' ότι το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ υπολείπεται άλλων χωρών, αναλυτές συμφωνούν ότι η αλματώδης αύξησή του δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί επί μακρόν με τα δίδυμα ελλείμματα, του προϋπολογισμού και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, να ξεχειλώνουν και τη διεθνή κρίση να φέρνει την ύφεση.

Οι αναλυτές αναφέρουν ότι δύο τρόποι υπήρχαν για να μπει φρένο στην αλματώδη αύξηση του εξωτερικού χρέους, στην οποία το Δημόσιο έχει τη μερίδα του λέοντος.

Πρώτον, να γίνει η ελληνική οικονομία ανταγωνιστικότερη.

Δεύτερον, να φτωχύνουμε όλοι και να περιοριστεί η αγοραστική δύναμη του μέσου Ελληνα ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη ισορροπία μεταξύ κατανάλωσης και παραγωγής.

«Δυστυχώς, οι πολιτικοί δεν ενδιαφέρθηκαν και επιλέξαμε τον δεύτερο τρόπο (να φτωχύνουμε), με αποτέλεσμα να μπούμε για αρκετά χρόνια σε τούνελ», τονίζει άλλος οικονομολόγος