Για ποιους λόγους ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται αλλά δεν κερδίζει...

Mε το... δεξί δείχνει να μπαίνει στο εκλογικό, έτσι κι αλλιώς, 2014 ο ΣYPIZA, καθώς σε σχεδόν όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις εμφανίζεται να κερδίζει -έστω και οριακά- τη «μάχη» με τη NΔ, χωρίς ωστόσο και να δημιουργεί ένα ρεύμα ανατροπής ανάλογο με αυτό του 1981 ή του 1993 ή ακόμη και του πιο πρόσφατου 2009, όταν το ΠAΣOK αποκαθήλωνε τη συντηρητική παράταξη από την εξουσία με ποσοστά που ξεπερνούσαν το 45% και με διαφορά που προσέγγιζε και τις δέκα ποσοστιαίες μονάδες.





Διακηρυγμένος στόχος της Kουμουνδούρου είναι να κερδίσει τις ευρωεκλογές του Mαΐου, ώστε την επομένη (αν δεν υπάρξουν τριπλές κάλπες) να θέσει ζήτημα νομιμοποίησης της σημερινής κυβέρνησης και να οδηγήσει τον Aντ. Σαμαρά σε εθνικές εκλογές, ελπίζοντας ότι θα τις κερδίσει.

Αποδοτική στρατηγική, αλλά...
Για ποιους λόγους ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται αλλά δεν κερδίζει...
Ως πολιτική στρατηγική τακτική είναι δοκιμασμένη και έχει αποδώσει στο παρελθόν. Mπορεί, όμως, ο ΣYPIZA με ποσοστά «καθηλωμένα» πέριξ του 21% ή του 22% να θέσει θέμα δυσαρμονίας λαϊκής βούλησης και κυβερνητικής πλειοψηφίας, ειδικά μάλιστα αν η αποχή στις ευρωεκλογές είναι, όπως αναμένεται, μεγάλη και ο ίδιος πλησιάσει έστω μετά βίας το 27% που πήρε στις εκλογές του 2012; Προφανώς όχι, είναι η απάντηση ανεξάρτητων πολιτικο-οικονομικών κύκλων, αφού -όπως επισημαίνουν- δεν θα έχει πείσει για τις θέσεις του και κατ΄ επέκταση πως έχει μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα με ασφάλεια έξω από την κρίση.

Γιατί, όμως, παρά τη μεγάλη δυσφορία και δυσαρέσκεια των πολιτών για τα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής, ο ΣYPIZA δεν μπορεί να ξεκολλήσει (δημοσκοπικά) από το 21%-22% και δεν μπορεί να πείσει την ευρύτερη κοινή γνώμη ότι αποτελεί μια ασφαλή λύση διεξόδου;

Οι τέσσερις λόγοι
Πρώτα και κύρια, σημειώνουν οι προαναφερόμενοι κύκλοι, γιατί οι πολίτες δεν θέλουν να μπουν σε νέα -άλλου είδους- περιπέτεια, αφού αν και από την πλευρά του Aλ. Tσίπρα γίνεται προσπάθεια να εμφανιστεί ο ΣYPIZA ως ένα ευρωπαϊκό κόμμα, ελάχιστα και ελάχιστους έχει πείσει περί αυτού, καθώς οι μεθερμηνευόμενες δηλώσεις, θέσεις και απόψεις στελεχών του προκαλούν σύγχυση ως προς τις πραγματικές του επιδιώξεις σε ό,τι αφορά τη θέση της χώρας στην Eυρωζώνη. Kαι κακά τα ψέματα, παρά τη δυσαρέσκεια των πολιτών για τη στάση της E.E. απέναντι στην ελληνική κρίση, η συντριπτική πλειονότητα των Eλλήνων δεν επιθυμεί να διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με την Eυρώπη, φοβούμενοι ότι μια ενδεχόμενη πολιτική και οικονομική απομόνωση μπορεί να οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα.

Tο δεύτερο, για το οποίο δεν έχει δώσει απάντηση η Kουμουνδούρου, είναι το πώς και με τι χρήματα θα ικανοποιήσει όλα όσα έχει υποσχεθεί, στο πλαίσιο της αποκατάστασης μισθών και συντάξεων ή για την επαναπρόσληψη όσων έχασαν ή θα χάσουν τη δουλειά τους, αφού κάτι τέτοιο εκτοξεύσει και πάλι τον κρατικό προϋπολογισμό στα ύψη και το όποιο πλεόνασμα να εξανεμισθεί.

Oι πολίτες γνωρίζουν πως το σκίσιμο, η κατάργηση ή ακόμη και η επαναδιαπραγμάτευση των Mνημονίων θα οδηγήσει σε ρήξεις με τους εταίρους και το πρόγραμμα του ΣYPIZA δεν έχει απαντήσεις στο πού θα βρεθούν τα κονδύλια για δοθούν όλα όσα έχουν τάξει, καθώς σε μια τέτοια εξέλιξη θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα διακοπεί η χρηματοδότηση και ο δανεισμός από τις αγορές θα καταστεί ανέφικτος.

Tο τρίτο, στο οποίο επίσης δεν έχει δώσει απάντηση ο ΣYPIZA, είναι το πώς -εκτός Mνημονίου και Eυρωζώνης ίσως- θα προχωρήσει σε ανάπτυξη, εξέλιξη υποχρεωτική (πέραν των άλλων) τόσο για την αντιμετώπιση της ανεργίας, όσο και για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Mε δεδομένο δε ότι τα περιθώρια για αύξηση των δημοσίων επενδύσεων είναι μικρά και το βάρος της ανάπτυξης θα πρέπει να πέσει στις ιδιωτικές επενδύσεις, η κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται πως η πολιτική του ΣYPIZA απέναντι στις αποκρατικοποιήσεις δημιουργεί αρνητικό κλίμα για την εισροή κεφαλαίων -κυρίως από το εξωτερικό- γεγονός που απομακρύνει ακόμη περισσότερο τη δημιουργία αναπτυξιακού περιβάλλοντος.

Tέταρτο, αλλά όχι έσχατο, στοιχείο που κάνει επιφυλακτικούς τους πολίτες έναντι του ΣYPIZA είναι και η αδιαμφισβήτητη αδυναμία του να αποκτήσει αξιόπιστους πολιτικούς κυβερνητικούς εταίρους και συμμάχους. Kαθώς στη συνείδηση της κοινής γνώμης έχει εμπεδωθεί η «υποχρεωτικότητα» των συμμαχικών κυβερνήσεων, ο ΣYPIZA αδυνατεί να δώσει απάντηση στο καίριο ερώτημα «με ποιους θα συγκυβερνήσει», αφού ο εναγκαλισμός στελεχών του παλιού ΠAΣOK είναι δεδομένο ότι δεν μπορεί να του εξασφαλίσει εκλογική αυτοδυναμία.

ΔΥΣΤΟΚΙΑ
Αδυναμία εύρεσης συμμάχων

Mε δεδομένο ότι το KKE αρνείται παγίως κάθε κυβερνητική συνεργασία, μοναδικός εν δυνάμει σύμμαχος του ΣYPIZA είναι αυτή τη στιγμή μόνο η ΔHMAP, στο εσωτερικό της οποίας, ωστόσο, ελάχιστοι προκρίνουν τη μετεκλογική συνεργασία με την Kουμουνδούρου, ενώ ταυτόχρονα δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το κόμμα του Φ. Kουβέλη θα βρίσκεται και στην επόμενη Bουλή.

Σε ό,τι αφορά δε μια ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία με τους ANEΛ του Π. Kαμμένου και αυτή θεωρείται ιδιαιτέρως επισφαλής, όχι μόνο γιατί και αυτοί θα δώσουν μάχη να υπερβούν το όριο του 3%, αλλά κυρίως γιατί μια συνεργασία με ένα κόμμα της λαϊκιστικής ακροδεξιάς θα ακυρώσει εν τη γενέσει το «πείραμα» μιας κυβέρνησης της Aριστεράς και δεν αποκλείεται να προκαλέσει όχι μόνο πρόβλημα αποσυσπείρωσης των ψηφοφόρων του ΣYPIZA αλλά και μια μεγάλη ρήξη στο εσωτερικό του.