Πυρά Κολιούση για παρεμβάσεις στην υπόθεση του Βατοπεδίου

Τριάμισι χρόνια μετά τη θυελλώδη παραίτησή του από το δικαστικό σώμα, επειδή εμποδίστηκε να στείλει στη Βουλή τη δικογραφία για το Βατοπέδι, ο πρώην αντεισαγγελέας Εφετών Ηλ. Κολιούσης λύνει τη σιωπή του -που είχε κρατήσει για να μη βλάψει τη δικαιοσύνη- «ξεσπαθώνοντας» για το σκάνδαλο που ερευνούσε και τις παρεμβάσεις που δέχθηκε στο έργο του. Εξαιρετικά αιχμηρός για το πολιτικό και πελατειακό σύστημα και την απαράδεκτη νομοθεσία για την ευθύνη υπουργών, στρέφει τα πυρά του κατά στελεχών τότε της δικαιοσύνης και κυρίως του τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Γ. Σανιδά. Επικρίνει δριμύτατα τους εκπροσώπους της Μονής, υπογραμμίζοντας ότι «κατάφεραν να γελοιοποιήσουν κάθε έννοια νομιμότητας στη χώρα». Αιχμηρός Επιτίθεται κατά των γνωμοδοτικών επιτροπών που προσπάθησαν να υποστηρίξουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα της Μονής στην κοινόχρηστη και εκτός συναλλαγής λιμνοθάλασσα της Βιστωνίδας, βάλλει κατά της τότε κυβέρνησης για τον χειρισμό της υπόθεσης, ενώ πολλά αιχμηρά σχόλια διατυπώνει και για την αντικειμενικότητα των ΜΜΕ. Ο 58χρονος σήμερα Ηλ. Κολιούσης επανέρχεται στο προσκήνιο με ένα βιβλίο-σοκ, που τιτλοφορείται «Βατοπέδι, πολιτική - δικαιοσύνη», με υπότιτλο «Στο Βα(λ)τοπέδι δεν είχε... λακέρδα» και στις 216 σελίδες του αναλύει τις έρευνες που είχε κάνει το 2008 με τη συνάδελφό του Ελ. Σωτηροπούλου για την υπόθεση, τις πιέσεις που δέχθηκαν για να μη στείλουν τη δικογραφία στη Βουλή για να ερευνηθούν τυχόν ευθύνες υπουργών και την παραίτηση από το σώμα ως τη μόνη αξιοπρεπή στάση. «Δεν εφευρέθηκε η σκανδαλώδης υπόθεση, υπήρξε» υπογραμμίζει ο Ηλ. Κολιούσης, που υποστηρίζει με διεξοδικές αναλύσεις και έγγραφα την κυριότητα του Δημοσίου, επικρίνοντας δριμύτατα την παραχώρηση και την ανταλλαγή των επίμαχων εκτάσεων. Στην περίπτωση της Μονής «υπήρξε μια τουλάχιστον πρωτότυπη, για να μην τη χαρακτηρίσουμε καλά στημένη, διαδικασιούλα που περιελάμβανε μεθόδους άσχετες με τις αρχές του μοναχισμού και στόχο είχε τα πολλά ευρώ, όπου το Δημόσιο φανέρωσε τις... σχιζοφρενικού τύπου αρετές με οβιδιακές μεταμορφώσεις, χωρίς πειστικές εξηγήσεις, γιατί όσοι έπρεπε να πουν την αλήθεια, δεν φορούσαν παντελόνια». Ειρωνευόμενος το πάθος και τις μεθοδεύσεις για την ακίνητη περιουσία, σημειώνει ότι η τρόικα, που απαιτεί σήμερα την πώληση κοψοχρονιά της δημόσιας περιουσίας, δεν θα τολμούσε ποτέ να ψελλίσει τα ίδια για μοναστηριακή... Στους πολιτικούς καταλογίζει την προσπάθεια της εκάστοτε κυβέρνησης να ποδηγετήσει τη δικαιοσύνη μέσω προσώπων που τείνουν ευήκοον ους γιατί θέλουν να καταλάβουν υψηλές θέσεις. Επικρίνει τον συνταγματικό νομοθέτη της υπουργικής ευθύνης ότι προτίμησε τη γρήγορη εκκαθάριση από τη σε βάθος έρευνα κάθε υπόθεσης «αναλαμβάνοντας τον σχετικό κίνδυνο να μένουν στο απυρόβλητο πολιτικά πρόσωπα που έχουν αδυναμίες σε λιπαντικά και κυρίως λαδάκι ή άλλης μορφής προϊόντα ή εκδουλεύσεις». Προσθέτει ότι τα μέλη της εκάστοτε κυβέρνησης «παθαίνουν βαριάς μορφής αλλεργικό σοκ και μόνο στο ενδεχόμενο καθιέρωσης δικαστικού ελέγχου των πράξεών τους». Για την υπόθεση του Βατοπεδίου, σχολιάζοντας σκωπτικά την άποψη του εισαγγελέα ΑΠ ότι οι υπουργοί παραπλανήθηκαν, αναφέρει ότι χωρίς να το αντιληφθούν, καθώς υπέγραφαν καθημερινά εκατοντάδες χαρτιά, κατάργησαν, ασφαλώς για το καλό του ελληνικού Δημοσίου, μία κατά βάση κερδισμένη απ' αυτό δίκη και έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις γνωμοδοτήσεις και ρυθμίσεις υπέρ του Δημοσίου για τη Βιστωνίδα. Η έμπνευση για τον υπότιτλο του βιβλίου Ο Ντ. Ηλιόπουλος και η... λακέρδα Εξηγώντας τον υπότιτλο του βιβλίου αναφέρει ότι, πηγαίνοντας στον εισαγγελέα ΑΠ, θυμήθηκε ένα έργο του Δ. Ψαθά, όπου ο Ντ. Ηλιόπουλος πιεζόταν από αστυνόμο να ομολογήσει πού είχε κρύψει τα λογιστικά βιβλία του οργανισμού που εργαζόταν, επιμένοντας μάταια ότι άλλοι ευθύνονταν. Στο πλαίσιο της παραπλανημένης αστυνομικής έρευνας για τις ανάγκες της αποτελεσματικής ανάκρισης τού χορηγήθηκε άφθονη... λακέρδα, αλλά χωρίς νεράκι... «Χαμογέλασα πιστεύοντας ότι ήμουν σε φανερά καλύτερη θέση, αφού τουλάχιστον... λακέρδα δεν επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για να αλλάξω άποψη! Ετσι νόμιζα. Γιατί αυτά που άκουσα ξεπερνούσαν και την πλέον αρνητική προσδοκία». Χαρακτηρίζοντας απόλυτο ναυάγιο τη συνάντηση, επιμένει ότι όσα ειπώθηκαν δεν επιτρέπεται να ανακοινωθούν δημόσια, γιατί θα υποστεί βλάβη ο θεσμός της δικαιοσύνης. Επιπλέον αποτελούσαν εμπιστευτική συζήτηση, έστω και αν αρχικά τουλάχιστον έγινε σε κλίμα απόλυτης ανισότητας. Εκφράζοντας τη δυσφορία που αισθάνθηκε αποχωρώντας αφήνει την παρακαταθήκη του για κάθε δικαστή: «Αν δεν του εξασφαλίζονται οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις να λειτουργήσει στο πλαίσιο της νομιμότητας και, πολύ περισσότερο, αν επιχειρείται η χειραγώγησή του, μία διέξοδο έχει. Να το γνωστοποιήσει και να παραιτηθεί». Μας σταμάτησε Δεν ήθελε να ακούσει για υπουργούς Τα πυρά του εκτοξεύει κατά του τότε εισαγγελέα ΑΠ Γ. Σανιδά (που είχε παραγγείλει την έρευνα, ανασύροντας την υπόθεση από το αρχείο) καταλογίζοντάς του ότι «χονδροκομμένα επιχείρησε να κατευθύνει την πορεία της διαδικασίας για το Βατοπέδι, με στόχο να αποκλειστεί η έρευνα για τυχόν ευθύνη υπουργών». Ο Ηλ. Κολιούσης αναφέρει ότι του τηλεφωνούσε από την επομένη που ανέλαβε την υπόθεση και αναλύει την «κόντρα» που είχαν όταν ήταν έτοιμος με την Ελ. Σωτηροπούλου να διαβιβάσει τη δικογραφία στη Βουλή. «Ιερό άβατο» «Δεν μπορούσα να φανταστώ -λέει- ότι το Βατοπέδι θα μετέδιδε τον «βυζαντινισμό'' και στη λειτουργία της δικαιοσύνης. Αδυνατούσα να προβλέψω ότι το ''ιερό άβατο'' του Αγ. Ορους επρόκειτο να μεταφερθεί αυτούσιο και ουσιαστικά να απαγορεύσει την έναρξη διαδικασίας για τον έλεγχο πράξεων υπουργών των κυβερνήσεων της χώρας». «Οβιδιακή μεταμόρφωση» καταλογίζει και στον τότε προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών, Κ. Καρούτσο, για να ταυτιστεί με τις επιθυμίες του τότε εισαγγελέα ΑΠ. Για την επεισοδιακή συνάντηση με τον Γ. Σανιδά, αναφέρει ότι «δεν ήθελε να ακούσει για εμπλοκή υπουργών στο Βατοπέδι. Ο Ηλ. Κολιούσης αποκαλύπτει ότι είχαν έτοιμη πολυσέλιδη αναφορά όταν επιχειρήθηκε να τους αφαιρεθεί η υπόθεση και να τεθούν υπό επιτροπεία.