Η αλήθεια πίσω από τις εξαγγελίες επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου

Μιά κουβέντα του υπουργού Οικονομικών, Φίλιπου Σαχινίδη, ο οποίος μετά τη συνάντηση με τη γενική διευθύντρια του ΔΝΤ δήλωσε ότι «η Ελλάδα πρέπει να έχει κυβέρνηση ευθύνης και η χώρα να συνεχίσει να λειτουργεί», έδωσε την ευκαιρία για συζητήσεις. Μερικοί θεώρησαν τη δήλωση «εκβιασμό» και «απειλή» προς τους ψηφοφόρους, και άλλοι την χαρακτήρισαν μία συμβουλή από ένα συνετό πολιτικό, ο οποίος ναι μεν έχει αναμειχθεί στην επιβολή των πλέον σκληρών μέτρων στην πρόσφατη ελληνική ιστορία, αλλά ταυτόχρονα κάνει και μεγάλη προσπάθεια εναντίον της φοροδιαφυγής, την οποία το ΔΝΤ χαρακτηρίζει -και οπωσδήποτε είναι- η μεγαλύτερη πληγή της ελληνικής οικονομίας. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι δανειστές, που το τελευταίο διάστημα αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι κάθε αναφορά στις εκλογές, θεωρούν «κυβέρνηση ευθύνης» αυτήν που θα αποτελείται από πολιτικούς οι οποίοι υποστηρίζουν το πρόγραμμα, και το χαρακτηρίζουν ως τη μόνη επιλογή της Ελλάδας. Υποθέτω, λοιπόν, ότι θα ήταν χαρμόσυνη είδηση για τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον, εάν το βράδυ των εκλογών, υπάρχει η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και τα κόμματα της κ. Μπακογιάννη και του κ. Μάνου - εάν αγγίξουν το μαγικό 3%. Φέρονται να πιστεύουν ότι μία κυβέρνηση με τους παραπάνω συνδυασμούς θα αποτελούσε συνέχεια της σημερινής, η οποία στα θέματα της υλοποίησης και της εφαρμογής, παίρνει καλό βαθμό. Το παραπάνω είναι το «θετικό σενάριο» για τους δανειστές. Διότι υπάρχει και το «αρνητικό» -άσχετα εάν αυτό το σενάριο υποστηριχθεί από την πλειοψηφία του λαού- σύμφωνα με το οποίο τα λεγόμενα «μνημονιακά κόμματα» θα αποτύχουν να σχηματίσουν κυβέρνηση. Η αποτυχία αυτή, που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις είναι πιθανή, μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω στην Ελλάδα και να αλλάξει άρδην τη συμπεριφορά των δανειστών έναντι της χώρας μας. Βέβαια, στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, όπως συνηθίζουν να λένε οι πολιτικοί, και θα πρέπει ο λαός να βάλει το χέρι στην καρδιά και να ψηφίσει το κόμμα και τους πολιτικούς που τον εκφράζουν, έχοντας ως μοναδικό γνώμονα τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας. Η επιλογή πρέπει να είναι μία και μοναδική και να αφορά το μέλλον της χώρας. Το Σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον η σύνοδος του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, στην οποία συμμετείχαν υπουργοί Οικονομικών, κεντρικοί τραπεζίτες και επιχειρηματίες απ' όλο τον κόσμο. Το ενδιαφέρον για την Ελλάδα ήταν έως ανύπαρκτο και προσωπικά με προβλημάτισε, όταν συνδύασα το γεγονός με τις φήμες πως η «πτώση» της Ελλάδας δεν θα φέρει παγκόσμια καταστροφή. Ερευνώντας τις προθέσεις και τις διαθέσεις τους, προσπάθησα να εκμαιεύσω τι θα μπορούσε να σημαίνει η ήττα των «μνημονιακών» κομμάτων, που είναι πιθανή λόγω της δικαιολογημένης οργής του λαού. Ουδείς από το ΔΝΤ θέλησε, έστω και ανώνυμα, να εκμυστηρευθεί τις σκέψεις των στελεχών του Ταμείου, που ασχολούνται με την Ελλάδα. Συζητώντας το θέμα με ξένους συναδέλφους, που με προσέγγισαν μετά την υποβολή σχετικής ερώτησής μου προς την κ. Λαγκάρντ, επιβεβαίωσα αυτό που πίστευα από την πρώτη στιγμή: ότι, όποιος και να εκλεγεί, έχει ελάχιστα περιθώρια να αλλάξει το Μνημόνιο. Εκτός εάν προχωρήσει σε εκδιωγμό των δανειστών. Αλλά, σ' αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να έχει έτοιμες λύσεις, που θα αποδεχθεί η παγκόσμια αγορά, και «ένα πουγκί γεμάτο λίρες», όπως συνήθιζαν να λένε οι σοφοί παππούδες μας.