Με «όπλο» αξίας 13,5 δισ. ευρώ η διαπραγμάτευση με την τρόικα

Στην τελική ευθεία εισέρχεται η δεύτερη και πιο κρίσιμη φάση της πολιτικής διαπραγμάτευσης με την τρόικα για το τι μέλλει γενέσθαι με την ελληνική οικονομία:






Με «διαβατήριο» την καταρχήν συμφωνία των πολιτικών αρχηγών στην Ελλάδα για το εξαιρετικά σκληρό πακέτο μέτρων ξεκινά πολυεπίπεδη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές της χώρας με απώτερο στόχο την υιοθέτηση μιας συνολικής λύσης για την Ελλάδα, το αργότερο έως το τέλος Οκτωβρίου, ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία σταθεροποίησης της οικονομίας.

Στο επίκεντρο βρίσκεται το αίτημα της ελληνικής πλευράς να δοθούν δύο ακόμη χρόνια στη χώρα για να εφαρμόσει το πακέτο περικοπών και να μειώσει το έλλειμμα της κάτω από το 3% το οποίο συνδέεται άρρηκτα με μια ήπια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, το εύρος της οποίας θα αποτελέσει τελικά το «πεδίο μάχης» τις επόμενες εβδομάδες.

Ολα εξελίσσονται με φόντο ένα εξαιρετικά ευαίσθητο περιβάλλον στην Ελλάδα, καθώς, χωρίς τη δόση των 31,5 δισ., η ρευστότητα του Δημοσίου για την κάλυψη βασικών αναγκών κινείται σε οριακά σημεία, η ύφεση και η ανεργία εντείνονται, ενώ διευρύνονται επικίνδυνα οι κοινωνικές αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας.

Στο εκρηκτικό αυτό τοπίο, τη Δευτέρα στην Αθήνα ξεκινά ο νέος -και ιδανικά για την Ελλάδα- ο τελικός γύρος διαπραγματεύσεων του Γ. Στουρνάρα με τους επικεφαλής της τρόικας επί του πακέτου μέτρων τουλάχιστον 13,5 δισ. ευρώ μέσω των οποίων επιδιώκεται η μείωση του ελλείμματος κατά 11,7 δισ.

Μία συμφωνία επί των μέτρων με την τρόικα, το συντομότερο δυνατό, ανοίγει το δρόμο για την υποβολή της νέας έκθεσης βιωσιμότητας της τρόικας για το ελληνικό χρέος, που συνιστά την οικονομική «πλατφόρμα» των πολιτικών αποφάσεων που θα κληθούν να λάβουν Ε.Ε. και ΔΝΤ, με ορίζοντα τη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου. Τα χρονοδιαγράμματα είναι ασφυκτικά καθώς σε εννέα ημέρες, την προσεχή Παρασκευή 8 Οκτωβρίου, επίκειται η νέα συνεδρίαση του Eurogroup στην οποία, το καλύτερο σενάριο για την Αθήνα θα ήταν να έχει ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση με την τρόικα και να υποβάλει αυτή στους υπουργούς Οικονομικών τουλάχιστον το βασικό κορμό των επικαιροποιημένων συμπερασμάτων της για την προοπτική βιωσιμότητας του χρέους.

Επείγουσα η εκταμίευση των τα 31,5 δισ.
Καταρχήν στόχος της ελληνικής πλευράς είναι να ξεκινήσει, στη χειρότερη περίπτωση σταδιακά, η αποδέσμευση της επόμενης δόσης, ώστε να ξεκινήσει να εισρέει χρήμα στην πραγματική οικονομία η οποία έως το τέλος της ύφεσης εκτιμάται πως θα έχει δει το ΑΕΠ της να μειώνεται κατά τουλάχιστον 25%.

Η απόφαση αυτή, ωστόσο, αναγκαστικά πλέον συνδέεται με την ευρύτερη διαπραγμάτευση που ήδη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στο παρασκήνιο για μια «αναδιάταξη» του ελληνικού προγράμματος καθώς όλες οι πλευρές αναγνωρίζουν πως στην παρούσα του μορφή απέχει μακράν από το να διασφαλίσει το βασικό του στόχο, δηλαδή τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους έως το 2020.

Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η συζήτηση για την επιμήκυνση του προγράμματος κατά δύο έτη, στην οποία το βασικότερο θέμα είναι πως θα καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό που θα προκύψει εφόσον αυτή υιοθετηθεί και το οποίο η ελληνική πλευρά προσδιορίζει στην περιοχή των 15 δισ. ευρώ, ποσό ωστόσο που κάλλιστα θα μπορούσε να διευρυνθεί εάν δεν καταστεί δυνατή η έγκαιρη αναχαίτιση της ύφεσης.

Δύο οι τάσεις
Στο σημείο αυτό υπάρχουν δύο κυρίαρχες τάσεις εντός της τρόικας: Εκείνη της Ε.Ε., που φαίνεται πως θέλει να δώσει περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα να μειώσει το έλλειμμα της και αναζητά μια πολιτικά αποδεκτή φόρμουλα για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού, αποκλείοντας στη φάση αυτή οποιαδήποτε συζήτηση για νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους.

Στον αντίποδα το ΔΝΤ απαιτεί να μπει στο τραπέζι ένα ακόμη «κούρεμα» του χρέους, που αναγκαστικά αυτή τη φορά θα αφορά στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, την ΕΚΤ και τις υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης, καθώς εκτιμά πως αλλιώς δεν αντιμετωπίζεται το ελληνικό πρόβλημα. Μιλάμε για περικοπές που πρέπει να υπερβούν κατά πολύ τα 11,7 δισ. εάν θέλουμε να ορθοποδήσει η ελληνική οικονομία, το χρέος πρέπει να αποτελέσει μέρος της εξίσωσης στην επίλυση του ελληνικού ζητήματος, ήταν η τελευταία δημόσια τοποθέτηση της Κριστίν Λαγκάρντ για το θέμα.

Τα σενάρια για τη χρηματοδότηση
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις το τελευταίο διάστημα οι πιθανές λύσεις για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού στην Ελλάδα εντοπίζονται σε 4 μέτωπα:

1. Μία ισπανικού τύπου χρηματοδότηση της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών, δηλαδή απευθείας μέσω των ευρωπαϊκών μηχανισμών στήριξης, ώστε τα χρήματα να μην επιβαρύνουν το ελληνικό χρέος.

2. Μια νέα μείωση των επιτοκίων στα δάνεια που έλαβε και θα λάβει η χώρα από την τρόικα. Οι πιο πρόσφατοι υπολογισμοί του IIF (Διεθνούς Χρηματοοικονομικού Ινστιτούτου) που εκπροσώπησε τους ιδιώτες ομολογιούχους στη διαπραγμάτευση για το PSI, δείχνουν πως με ένα συνεκτικό πλάνο μείωσης των επιτοκίων των δανείων της Ελλάδας από την τρόικα μπορούν να εξοικονομηθούν περί τα 18,5 δισ. έως το 2015, τα οποία υπερκαλύπτουν το χρηματοδοτικό κενό που προκύπτει από τα δύο επιπλέον χρόνια προσαρμογής.

3. Ενδεχόμενη χρονική μετακύλιση ομολογιακών λήξεων εληνικών τίτλων, ύψους 28 δισ. που έχει στην κατοχή της η ΕΚΤ.

4. Διασφάλιση συνθηκών ώστε να μπορεί να συνεχίζεται η απρόσκοπτη χρηματοδότηση της οικονομίας ενδεχομένως και με αυξημένες εκδόσεις εντόκων γραμματίων.

Προσχέδιο προϋπολογισμού
Μέτρα 7,5 δισ.

Τη Δευτέρα αναμένεται η κατάθεση του προσχεδίου του προϋπολογισμού του 2013 ο οποίος ενσωματώνοντας μέτρα της τάξης των 7,5 δισ. ευρώ από περικοπές δαπανών και φορολογικές παρεμβάσεις αναμένεται να είναι ένας από τους σκληρότερους προϋπολογισμούς των τελευταίων ετών. Παράλληλα αναμένεται να προβλέπει συνέχιση της ύφεσης τον επόμενο χρόνο, για έκτη διαδοχική χρονιά, ενώ είναι πιθανόν να γίνει, μια περιορισμένη αναφορά στην ανάγκη χορήγησης επιπλέον χρόνου στη χώρα για να επαναφέρει το έλλειμμα της κάτω από το 3% του ΑΕΠ. «Πρόκειται να είναι ένας σκληρός προϋπολογισμός, προβλέποντας ένα έκτο έτος ύφεσης» δήλωσε κυβερνητικός αξιωματούχος στο Reuters υποστηρίζοντας ωστόσο πως θα αποτελέσει ένα ακόμη βήμα για να προσεγγίσει η χώρα την οικονομική της ανεξαρτησία μειώνοντας τις λειτουργικές δαπάνες του Δημοσίου.