ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ Φρένο στις διεκδικήσεις ακινήτων- φιλέτων

«Φρένο» στις τεράστιες διεκδικήσεις και αξιοποιήσεις από ιδιώτες σε περιοχές - φιλέτα κυρίως στα νησιά του Αιγαίου (αλλά και στην ενδοχώρα) προσπαθεί να βάλει η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου υπερασπιζόμενη ιδιοκτησιακά δικαιώματα του Δημοσίου.





Στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου εκδικάστηκε μία από τις κρισιμότερες υποθέσεις των τελευταίων δεκαετιών, καθώς η αναμενόμενη (σε 2 - 3 μήνες) απόφαση θα οδηγήσει ουσιαστικά στην επαναχάραξη του ιδιοκτησιακού χάρτη στη νησιωτική Ελλάδα -και όχι μόνο- αλλά και στην επανασυγγραφή, πιθανότατα, ενός τμήματος της ιστορίας. Κι αυτό γιατί τέθηκαν ζητήματα ερμηνείας όλων των Συνθηκών και Πρωτοκόλλων (Κωνσταντινούπολης, Λονδίνου) που υπογράφηκαν μετά την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους από τους Τούρκους, σε συνδυασμό με το ιδιοκτησιακό καθεστώς και τη νομοθεσία για τα δημόσια κτήματα που θεσπίστηκε το 1837!

Η συγκεκριμένη υπόθεση θα λειτουργήσει ως «πιλότος» για ένα «τσουνάμι» δικών που εκκρεμούν ανάμεσα στο Δημόσιο και σε χιλιάδες ιδιώτες που διεκδικούν τεράστιες εκτάσεις δασικές, αγροτικές, σε βουνό, γκρεμνά, ακόμα και αιγιαλούς κυρίως στο Αιγαίο και τις Κυκλάδες, με επιχείρημα ότι εκεί δεν υπήρξε ποτέ κυριότητα του ελληνικού δημοσίου. Κι αυτό γιατί προηγήθηκαν δικαστικές αποφάσεις (και αρεοπαγιτικές εισηγήσεις) που δέχθηκαν τους ισχυρισμούς αγωγών ιδιωτών ότι π.χ. οι Κυκλάδες αποτελούνται στο σύνολό τους από «γαίες καθαράς ιδιοκτησίας» επί τουρκοκρατίας και ήταν πασίγνωστο ότι ανήκαν σε ιδιώτες και ότι επομένως δεν μπορεί να προβάλλει ιδιοκτησιακά δικαιώματα, αφού τα νησιά είχαν υπαχθεί υπό την Οθωμανική κυριαρχία ότι «δικαιώματα πολέμου», αλλά ειρηνικά κατόπιν συνθηκών (ανάμεσα στους Ενετούς κατακτητές και τον Σουλτάνο). Κατά την ίδια λογική τα ακίνητα των νησιών (Κυκλάδες, κ.λπ.), αφού δεν εξουσιάζονταν πριν από την επανάσταση από το Σουλτάνο ούτε κατέχονταν από Οθωμανούς ιδιώτες (από τον ιερό μουσουλμανικό νόμο χαρακτηρίστηκαν ιδιωτικές και παρέμειναν στην κυριότητα των ιδιοκτητών του με καταβολή εγγείων φόρων), δεν περιήλθαν στο ελληνικό δημόσιο με διαδοχή του τουρκικού δημοσίου «δικαιώματι πολέμου», με βάση τα πρωτόκολλα του Λονδίνου για την ανεξαρτησία της Ελλάδας (1830).