Ασφαλιστικό που δεν παρέχει ασφάλεια

Τόσο τους καιρούς της (δανεικής) «ευημερίας» όσο και τους καιρούς της (ελεγχόμενης) χρεοκοπίας το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα αδυνατούσε, και ακόμα αδυνατεί, να εξυπηρετήσει τους προφανείς και ευνόητους στοιχειώδεις σκοπούς της ύπαρξής του.




Διότι τι είναι, τι νόημα έχει, η κοινωνική συνταξιοδοτική ασφάλιση; Υποτίθεται ότι όταν ο οικονομικά ενεργός πολίτης φθάνει στο όριο ηλικίας όπου παύει να είναι οικονομικά ενεργός, έχει φροντίσει στα πλαίσια απαιτήσεων και υποχρεώσεων του «κοινωνικού κράτους» (πρόκειται για ένα στοιχείο «κοινωνικού συμβολαίου») να έχει ενός είδους και ενός επιπέδου εισοδηματική και βιοποριστική ασφάλεια εισπράττοντας τη σύνταξή του.

Συνήθως δε, υπό κανονικές συνθήκες, σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία, λιγότερο ή περισσότερο αναπτυγμένου «κοινωνικού κράτους», αποχωρώντας από τον οικονομικά ενεργό βίο του, έχει τη στοιχειώδη απαίτηση να έχει μία συνέχεια στις εισοδηματικές ροές, καίτοι συγκριτικά μειωμένες έναντι εκείνων του οικονομικά ενεργού βίου του. Αυτά λέει η κοινή λογική, δεν πρόκειται δα και για «επιστήμη», αλλά στην ελληνική περίπτωση αυτά δεν ίσχυαν τόσο στην περίοδο της (δανεικής) «ευημερίας» όσο και στην περίοδο της (ελεγχόμενης) χρεοκοπίας.

Η ανασφάλεια που γεννά και προκαλεί το ελληνικό ασφαλιστικό στους ασφαλισμένους του είναι μία από τις λαμπρές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής κωμικοτραγωδίας. Είναι ένα παγκοσμίως πρωτότυπο ασφαλιστικό, το οποίο απλά δεν παρέχει ασφάλεια στους υποψήφιους συνταξιούχους ασφαλισμένους του.

Διότι οι καθυστερήσεις στην έκδοση των συνταξιοδοτικών αποφάσεων και στην απόδοση των δικαιουμένων συντάξεων στους ασφαλισμένους του δεν μετρούνται ούτε σε ημέρες, ούτε σε μήνες, μετριούνται σε χρόνια. Και δεν αφορούν εξαιρετικές περιπτώσεις ασφαλισμένων, αφορούν εκατοντάδες χιλιάδες ασφαλισμένων – σχεδόν όλους τους ασφαλισμένους του ελληνικού ασφαλιστικού «συστήματος». Γι' αυτό λέμε ότι το εγχώριο ασφαλιστικό απλά παρέχει ανασφάλεια.

Έγιναν κατά το πρόσφατο παρελθόν, και εν μέσω της χρεοκοπίας, προσπάθειες να τεθούν προθεσμίες στα ασφαλιστικά ταμεία για έγκαιρη έκδοση συνταξιοδοτικών αποφάσεων και έγκαιρη χορήγηση των συντάξεων στους δικαιούχους ασφαλισμένους. Από το 2011 έχουν ορισθεί προθεσμίες τριών μηνών όταν θεμελιώνεται αυτοτελές δικαίωμα συνταξιοδότησης και έξι μηνών σε περίπτωση διαδοχικής ασφάλισης, οι οποίες φυσικά δεν τηρούνται. Εισήχθη η δυνατότητα έκδοσης πράξης προσωρινής (μειωμένης) σύνταξης εντός 45 ημερών στις περιπτώσεις θεμελίωσης αυτοτελούς δικαιώματος συνταξιοδότησης, και 75 ημερών στις περιπτώσεις διαδοχικής ασφάλισης, οι οποίες επίσης δεν τηρούνται.

Έτσι το ασφαλιστικό δεν παρέχει ασφάλεια αλλά ανασφάλεια στους ασφαλισμένους του. Πράττει το αντίθετο από αυτό που θα όφειλε να πράξει, ιδιαιτέρως σε μία περίοδο κοινωνικοοικονομικής κατάρρευσης. Καθώς οι ασφαλισμένοι του δεν αφίχθησαν αιφνιδίως από τον Άρη. Ήταν στα μητρώα του, έχουν ασφαλιστική ιστορία δεκαετιών, κατέβαλαν αναλόγως ασφαλιστικές εισφορές, αλλά τα ασφαλιστικά ταμεία και οι «λαμπρές» και πολυπληθείς διοικήσεις τους επί δεκαετίες περί άλλα ετύρβαζαν. Πλείστα όσα ταμεία του κατακερματισμένου ελληνικού ασφαλιστικού «συστήματος» βρίσκονταν και βρίσκονται από διοικητικής απόψεως σε κατάσταση Τετάρτου Κόσμου.